5 mei 2017, vrijdag

We staan lekker laat op: zeven uur. Douchen, ontbijten, was wegbrengen, het loopt als een speer. Wat ons opvalt is dat we zeker meer dan de helft van de kleding die we meesjouwen niet nodig hebben. Wat ondergoed, een paar T-shirts en wat nette kleding, meer heeft een mens niet nodig. Is het vuil? Geen paniek. In elk hotel wordt binnen een dag de was voor je gedaan. Keurig gestreken en verpakt in plastic folie krijg je het geretourneerd en dat voor een appel en een ei. En zo dobberen we zorgeloos van dag tot dag door het leven. Gisteren leefden we in een geluksbubbel. 's Avonds hebben we dat gevierd met een ordinaire hamburger kingsize in ons hotel. Frites, cola. .. effe lekker smerig eten. Mmm. .. We nemen om negen uur plaats in de lobby van het hotel. Jacksen en Jan zijn er nog niet. We raken aan de praat met een chauffeur die een groep Chinezen rondtourt. Hij vertelt ons dat hij oorspronkelijk uit Sumatra komt. Het gesprek komt op muziek. Het schijnt dat in de Indonesische variant van Idols opvallend veel artiesten uit de regio Batak winnaars worden. Voor we het weten galmt hij met de muziek uit de smartphone van Marjolein mee in de lobby. Mooi om de dag zo te beginnen. Als Jacksen en Jan verschijnen nemen we afscheid van de zanger. De jongens verontschuldigen zich, maar voor ons maakt het niets uit, we hebben de tijd. Vandaag gaan we rondtoeren. We zien in Manado een gigantisch groot Jezusbeeld, we zoeken langs de weg naar kruidnagel- en kaneelbomen, we zien op de markt in Tomohon groente, fruit, maar ook slangen, vleermuizen en rattenvlees. In de Minahasa eet men alles wat vier poten heeft, behalve de tafel. En ja, ook hond, en nee we hebben Fikkie niet opgepeuzeld. Tomohon is een stadje waar ook veel bloemen en planten worden verhandeld. Kleurig om te zien. Verder bezoeken we het Tondanomeer waar omheen ook familie van Marjolein gewoond schijnt te hebben. Wat opvalt: men is in Indonesië niet zo geïnteresseerd in het verleden. Ze zijn vooral bezig met leven en overleven. Dat merken we als we een kerkje in Sukur binnen lopen om uit te vinden of er een doop-, trouw- of begraafregister is. Geschreven bronnen? De oorspronkelijke Nederlandse boeken zijn of in oorlogsgeweld verloren gegaan of gewoonweg verdwenen. Het verleden leeft zolang iemand er iets over kan vertellen. We beseffen dat het voorouderonderzoek hier in Indonesië stoelt op mondelinge overdracht en dus slecht te controleren is. Maar mooi is te zien en te horen hoe iedereen enthousiast met ons meedenkt en probeert te helpen. Na alweer een dag vol mooie belevenissen zitten we 's avonds na de maaltijd op het terras waar een zangeres begeleidt door een pianist een mooie vertolking weggeeft van het door ons aangevraagde nummer Imagine van John Lennon. You may say we are dreamers...