8 mei 2017, maandag

Vandaag vertrekken we weer naar Sukur en proberen een laatste maal iets meer te weten te komen over de familie van Marjolein. Maar voor we Amurang verlaten rijden we eerst nog langs een kerk waar we de doopregisters willen inzien. De afspraak was gisteren gemaakt en inderdaad is een iemand aanwezig. Deze fronst echter al gauw zijn wenkbrauwen als we vertellen dat we willen zoeken in het doopboek van 1899 t/m 1905. Register? Boeken? Het zweet parelt de man van het gezicht. Hij neemt ons mee naar de zolder van de kerk waar in de hoek twee kasten staan. De deurtjes gaan krakend open en.... Een muffe, licht rottende geur verspreidt zich over de zolder. Er worden gescheurde kartonnen dozen naar voren gehaald en als we deze open doen deinzen we ontzet terug. Alles lijkt te zijn aangevreten door ongedierte. Er liggen uitwerpselen tussen en kriebelkrab kleine insekten zoeken een veilig onderkomen. We proberen nog wat te lezen maar het is ondoenlijk. Niezend verlaten we het godshuis, nadat we een kleine donatie voor de moeite hebben gegeven. Een paar uur later staan we weer op de begraafplaats in Sukur. Jacksen heeft een machete (een lang mes) meegenomen om het struikgewas rond de zerken en vreemde grafmonumenten weg te halen. Boven ons pakken donkere wolken zich samen, het is drukkend warm en in de verte rommelt het al. Systematisch kammen we het kerkhof af. We vinden vele graven met bekende namen en alles wordt gefotografeerd. Thuis zoeken we het wel uit. Als we eindelijk bij het hotel Sutanraja arriveren openen de sluizen van de hemel zich. We zijn net op tijd binnen. Met Jacksen en Jan houden we een klein afscheidsfeestje. In die paar dagen hebben ze ons ontzettend goed geholpen. Nadat ze weggereden zijn, nemen we een douche en gaan heerlijk op bed liggen, maar... Opeens gaat de telefoon. Een stem ratelt het hele Indonesische woordenboek. Wie is dat? En direct komt via de WhatsAp ook een bericht binnen. We vertalen het en begrijpen dat de Indonesische familie tak die wij hebben leren kennen, ons deze avond wil bezoeken. En zo zitten we 's avonds gezellig met Wilda, Sylvia (Epi) en hun kinderen een paar uur te praten. Gelukkig spreekt dochter Mer van Syvia goed Engels. Uiteraard ontbreken de selfies niet en om 10 uur nemen we afscheid en gaan we naar de hotelkamer. Weer een mooie en interessante dag.