30 april 2017, zondag

We zijn redelijk vroeg opgestaan vanmorgen. Om klokslag zes uur scharrelen we het ontbijt bij elkaar. Ook dit hotel serveert continental breakfast, dus nemen we toast met zoetigheid, want zo avontuurlijk zijn we niet: de nasi goreng slaan we maar over. Misschien dat we dat later eens proberen. Om zeven uur rijdt Joko voor. We gaan naar Surabaya. Een mooie exotische naam, het betekent krokodil en haai, de twee symbolen van de stad. Op de vraag of hij goed heeft geslapen antwoordt Joko een beetje ontwijkend. De nacht was druk en lawaaierig. De chauffeurs krijgen een budget om de dag door te brengen. Veel zal dat niet zijn, dus als ze al in een hotel overnachten delen ze de kamer vaak met een bevriende chauffeur om de kosten te sparen. Of anders slapen ze gewoon in de auto. Omdat we uit de regio zitten hebben we hem gistermiddag wat extra's gegeven. Het is denk ik meer voor onze gemoedsrust. Het rijdt nogal aardig door gelukkig. We passeren Kediri, Kertosono en Jombang. Namen die we kennen uit de brieven die oom Gerrit schreef uit Nederlands Indië. Rond elf uur rijden we Surabaya binnen. Het verkeer is onderweg drukker geworden maar hier zwermen honderden scooters en motoren weer om de auto heen. Vooral bij de stoplichten weet je niet wat je ziet. Hele gezinnen zitten op zo'n motor. Hier en daar steekt een beentje of armpje uit van een kind dat tussen pa en ma ingeklemd zit. En voorop zitten de wat oudere kinderen. En dan gewoon kamikaze-achtig door het verkeer razen. Even later rijden we de begraafplaats Kembang Kuning op. Volgens Joko de grootste begraafplaats in Azië. Het ereveld ligt achterin en is afgeschermd van de rest van het kerkhof. Direct overrompelt je de aanblik van al die spierwitte kruisen in het groene gras. We worden vriendelijk ontvangen door het personeel. We hebben wat voorwerk gedaan en weten waar oom Gerrit en zijn maten begraven liggen, maar toch loopt er netjes iemand mee. Op dit moment lijkt alles samen te komen. Zolang hebben we ernaar uitgekeken om zijn graf te bezoeken. We strooien bloemen uit bij de graven van de vijf gesneuvelde jongens die op tien augustus 1949 in de buurt van Kampak op een mijn reden. We lopen nog wat rond tussen de kruisen en bekijken het monument van de slag in de Javazee. Moe maar blij dit gezien te hebben komen we aan bij het Arcadia hotel. Alweer een prachtig onderkomen en we besluiten de rest van de dag niets meer te doen. Mandiën tiduren en lellebellen. Alle indrukken moeten een plaatsje krijgen.