29 april 2017, zaterdag

Goed geslapen, een douche, ontbijt en om half negen zijn we op pad. Joko onze chauffeur bestudeert samen met ons de gedetailleerde stafkaart, die we in de archieven hebben gevonden. We gaan naar Kampak, waar in de buurt oom Gerrit is gesneuveld in 1949. Het gebied heeft last van overstromingen (banjirs) gehad tijdens de laatste moesson. Joko vraagt voorbijgangers of wegen zijn geblokkeerd. De weg is nog open, maar zit vol gaten horen we. Eerst rijden we door een vlak landschap met rijstvelden. In de verte liggen bergen. Dan begint er lintbebouwing. De huisjes zien er goed uit, vaak met kolommen die de veranda's steunen en tegels op de vloeren en de gevels. Overal zijn vrouwen die met takken de boel schoon vegen. We rijden door het dorpje Gandusari heen en zijn dan al snel in de buurt waar de drietonner met oom Gerrit op een mijn reed. Maar waar precies? Joko spreekt weer mensen aan. Uiteindelijk belanden we op een modderig smal weggetje. We parkeren de auto op een erfje. Een gezin zit buiten onder de veranda toe te kijken. We stappen uit om te voet verder te gaan, maar voor we het weten zitten we binnen gezellig met deze gastvrije mensen aan de mierzoete thee. De man vertelt dat er in de buurt veel zijn gesneuveld en veel is gebeurd. Het was hier allemaal jungle, er stonden nog geen huizen. Helaas is de plek niet meer te lokaliseren. Het leven gaat door. In deze prachtige omgeving verloren vijf Nederlandse jongens hun leven. Maar nu leeft hier een familie van drie generaties. Ze knopen de touwtjes aan elkaar, hebben niet veel, maar zijn goedlachs en zeer gastvrij. Bij het afscheid krijgt Marjolein dikke zoenen van de vrouw en iedereen wil op de foto. Het is goed zo. We stappen in de auto en rijden binnendoor door de bergen richting de kust. Joko weet zeker dat hier nog geen enkele toerist is geweest! Geen enkele touringcar kan dit traject rijden. Het is steil en smal met onbeschrijfelijke vergezichten. We komen op een doorgaande weg en zien vanuit de bergen Prigi Beach liggen. Een baai aan de Indische oceaan. Even later zitten we aan het strand. Vissers halen een groot net uit zee. Vrouwen komen al met emmers en mandjes aanlopen. In het net krioelt het van vis. De helpers krijgen hun loon in vis uitbetaald, de rest gaat naar de markt. We kijken nog even in het haventje met de gekleurde boten en gaan daarna terug naar Tulungagung. Douchen, siësta en alvast inpakken. Morgen naar Soerabaija.