1 mei 2017, maandag

Vandaag gaat om zes uur de wekker maar we komen niet op gang. Als we aan het ontbijt verschijnen hebben we eigenlijk helemaal geen trek. De één neemt een getoaste halve boterham, de ander bestelt nog overmoedig scrambled eggs, maar niets smaakt. Moe, niet lekker, maar ja, vandaag hebben we voor het laatst nog een auto. Om acht uur staat Joko voor het hotel. We hijsen ons de auto in en daar gaan we richting Madura. Het is ontzettend druk in de stad, op 1 mei is iedereen vrij in Indonesië. We rijden over de Suramadu brug die Surabaya met Madura verbindt. Op Madura valt direct het verschil met Java op. Alles is hier veel rommeliger. Er ligt overal afval langs de kant van de weg, de stalletjes van de verkopers zien er sjofel uit en het landschap is vlak en eentonig. We zijn van plan een rondrit te maken. Eerst naar Bankalan, vervolgens naar Arosbaya en over Sampang weer terug. Maar het wegdek is zo slecht dat we ons moeten vasthouden in de auto. De voorgenomen route zou zo'n 160 km zijn maar we halen nog geen 40 km per uur. In elk gehucht staat men geld op te halen voor de plaatselijke moskee en dat bevordert de doorstroming van het verkeer ook niet. De moskeeën zien er prachtig uit maar de wegen zijn bar en boos. Joko zegt dat Madura minstens 30 jaar achter loopt op Java. Het is een arm eiland, er is alleen wat zoutwinning daarom zoekt de bevolking werk in Surabaya en op Java. Na zo'n twee uur in de auto door elkaar te zijn geschud hakken we de knoop door: we gaan terug naar het hotel. Joko is verbaasd maar we hebben er genoeg van. Bij het hotel nemen we afscheid. Aan hem heeft het niet gelegen, hij heeft ons ontzettend goed geholpen en goed gereden. Maar we zitten er doorheen en willen alleen maar slapen.