28 april 2017, vrijdag

Gisteren na de heerlijke maaltijd zo ons bed in gerold. Wel de hele avond "meegenoten" van een Indisch-Javaanse opera met gamelan muziek die over het meer schalde. Vanmorgen vroeg op -we voelen ons niet erg fit- maar na het prima ontbijt gaan we op weg naar Tulungagung, dat ligt in de omgeving waar de oom van George is gesneuveld in 1949. Het is een hele mooie route met prachtige vergezichten. Zelfs onze chauffeur Joko zit te genieten "mooi - mooi" zegt hij telkens. Vandaag gelukkig geen regen. Een gedeelte rijden we over slechte wegen met enorme kuilen. Hier en daar is deels de weg weggespoeld. Overal staan dan wegwerkers het verkeer te regelen. Vreemde hoofdbedekking hebben ze op, het lijkt wel een omgekeerd vergiet. Ze staan maar te zwaaien met een vlaggetje -doorrijden of wachten- soms met een bakje in de hand waarin ze geld vangen van de chauffeurs. We hebben van te voren met de chauffeur de route doorgenomen, want Joko is hier al een hele tijd niet meer geweest en vrijwel nergens is bewegwijzering. Toch handig die nieuwe kaart van ons van de omgeving, die we in Yogya op de kop hebben getikt. Onder de middag komen we bij het hotel. Joko is sprakeloos. Hij durft met zijn auto niet verder te rijden. Is dít jullie hotel? Het lijkt wel iets voor de allerrijksten der aarde. Nog nooit heeft hij zo iets gezien in deze buurt. Wij zijn natuurlijk ook aangenaam verrast. Dit hotel is een lucky shot, want de reisorganisatie komt zelden in deze regio en heeft het op aanraden van ons geboekt. Het is een hele verbetering ten opzichte van ons hotel in Sarangan, een groter contrast kan je je niet bedenken. Eerst heerlijk douchen en lekker relaxen. 's middags gaan we de stad in en maken hier en daar een praatje. Wat is iedereen hier aardig en belangstellend - leuk die gesprekken op straat. We komen een gezin tegen met een dochter van 16 jaar. Ze wil haar Engels oefenen en vraagt ons honderd uit. Haar ouders staan erbij te glimmen van trots als we haar een compliment geven. We zien een huis in aanbouw met een gammele steiger van bamboestokken. Als we een foto nemen, komt van de overkant een man vertellen dat zijn broer het huis bouwt. We lopen met hem mee naar zijn winkeltje waar zijn vrouw trots hun zoon laat zien. Grote donkere ogen kijken ons onbevangen aan. Terug in het hotel, worden de vuile kleren van Marjolein 's val gisteren, keurig gewassen en gestreken afgeleverd. Nee, we hoeven ons nergens zorgen over te maken. Alles is hier pico bello.