23 april 2017, zondag

We zijn om vijf uur opgestaan. In het oosten achter de bergen gloort de hemel langzaam rood op. Eigenlijk zijn we al wakker vanaf half vijf. Elke wijk heeft namelijk een moskee en uit de vele luidsprekers klinkt de oproep tot het gebed. Heel de vallei lijkt te brommen, te galmen en te spreekschreeuwen. Een vreemd en apart geluid. Als de handbagage is ingepakt, nemen we om zes uur afscheid van de hotelmanager. Hij geeft ons een ontbijtbox mee. De transfer naar station Bandung is geregeld door het hotel. Hoewel het nu al flink druk is arriveren we rond zeven uur op het station. De treinrit is gereserveerd, maar we moeten zelf een ticket uitdraaien op het perron. Om half negen vertrekt de trein. De rit is een belevenis op zich! Indonesië heet niet voor niets de Gordel van Smaragd. Na de laatste armoedige bouwsels van de buitenste wijken van de stad begint het platteland. De chaos van de stad verdwijnt en de structuur komt terug in de akkertjes en de sawa's afgewisseld met dorpjes. En alles in honderden kleuren groen. De vegetatie die de sawa's onderbreekt is uitbundig. Grote bladeren van planten, stoere hoge palmen met kokosnoten, riviertjes, nooit met helder water maar bruin van kleur. Na ongeveer een uur onderweg te zijn geweest kruipt de trein verder de bergen in. Vreemde puntige bergen door vulkanische activiteiten gevormd met terrasvormige sawa's die sierlijk rond de hellingen kronkelen. Je kijkt je ogen uit. De bamboehutjes, de wat betere huisjes met het wasgoed op de dakpannen om te drogen, de kippen, mager en hoog op de poten, de vrouwen op het land die de rijst uit de halmen slaan en de tani (boer) die de sawadijkjes naloopt. Om drie uur gaan we bij Kutoarjo van de trein. Benny staat ons al op te wachten en rijdt ons naar Rumah Dharma bij de Borobudur. De regen komt met bakken uit de lucht, maar het is warm weer en de plek is fantastisch om te vertoeven.