24 april 2017, maandag

Rumah Dharma. Heerlijk geslapen tussen de rijstvelden. Het ontbijt begint met een uitbundig gekleurd fruithapje en daarna toast met gekruide scrambled eggs. Mmmm. Vandaag is het de laatste vrije dag van het lange weekend in Indonesië. Daarom gaan we nog niet naar de Borobudur. We gaan fietsen in de omgeving. Een paar kilometer verderop ligt Candi Mendut, een Boeddhistisch tempeltje. Dat wordt ons doel. In Indonesië rijdt men links. We rijden dan ook zo links mogelijk op de weg terwijl het verkeer voorbij raast. Niets aan de hand, maar bij kruisingen stappen we toch maar af en blijven beleefd tot Sint Juttemis wachten. Maar dat werkt niet! Dus rechten we onze ruggen en imiteren de andere weggebruikers: arm gestrekt naar beneden, de hand in de halt positie en met opgeheven hoofd duiken we de weg op. En het wonder geschiedt, zoals in Egypte de wateren werden gescheiden, zo onderbreekt ook hier de verkeerstroom. We kunnen oversteken. We maken het geheel af met een korte vriendelijke hoofd knik en stappen weer op de fiets. Bij Candi Mendut worden we overvallen door souvenir verkoopsters. De schade blijft dit keer beperkt: twee sarongs, een waaier en wat kleine kadootjes. In het park rond de tempel staat een enorme Waringin boom. Kinderen slingeren als apen aan de luchtwortels. In de tempel bevinden zich drie beelden. Ze zitten al eeuwen in de schemering en wierookwalm. Na dit bezoek fietsen we door allerlei kampongs naar huis. Het is midden op de dag en we komen lekker rood verbrand aan en gaan direct lekker mandiën (douchen). Na de siësta lopen we richting de Borobudur, want morgen willen we de zonsopkomst op het tempel complex meemaken. De tickets zijn verkrijgbaar bij hotel Manohara. Het is een luxe hotelcomplex met veel beveiliging en we hebben geen idee waar we moeten zijn. Hekken, slagbomen, bewakers in uniform, enorme grasvelden met rood witte linten, heel indrukwekkend en niet echt uitnodigend. Maar we stappen op de beveiligers af en beginnen in zeer gebrekkig Indonesisch wat te babbelen met de heren. Al gauw breekt het ijs en wordt de sfeer informeel. We mogen alleen linea recta naar de receptie om ons aan te melden voor de sunrise Borobudur. Er is namelijk een Boeddhistisch feest gaande voor genodigden. Vandaar de strenge beveiliging. Maar ja, na de inschrijving klinken de Boeddhistische gebeden die we horen opdreunen wel heel exotisch. Dus besluiten we op onderzoek uit te gaan. Er staat een enorme tent waar honderden mensen eentonig gebeden opdreunen. We gaan even kijken in een parkje ernaast en ontdekken een versleten stenen trap omhoog. Misschien is het mogelijk om vanaf hier alvast een foto te nemen? We klimmen hoger en hoger en.... staan plotseling via een achteringang als onbetaalde gasten tussen de bezoekers van de Borobudur. Zonder geluk vaart niemand wel.